مصائب خروج سیدالشهدا علیه‌السلام از مدینه
ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود ریحانۀ خیر البشر، کرده سوی جانان سفر یا آن که موسایی دگر در طور سینا می رود قلب سکینه مشتعل، اشکش به رخ، خونش به دل با دیـده دریـایی اش، دنـبـال سـقّا می رود اصغر ز دامان رباب، پر میزند بر دوش باب با شـوق پـیکـان بـلا، هـمراه بابا می رود ریحانۀ باغ حسن، پـوشیده بر قامت کـفن تا شوید ازخون پیرهن، باشور وغوغا می رود آید ز صحرا زمزمه، خون ریزد از چشم همه سقّای آل فاطمه، عطشان به دریا می رود ای آسمان اختر فشان، بنگر برای بذل جان مـاه بنی هـاشم روان، با ماه لـیلا می رود زینب شده محمل نشین، با ناله های آتشین منزل به منزل کو به کو،صحرا به صحرا می رود مرغ دل میثم روان، گردیده با این کاروان داده زکف تاب و توان، همراه مولا می رود |